Vjeshtë

Erdhi stina Vjeshtë,

pylli tani hesht...

Një gjethe të artë

më fal si dhuratë...

Gjethja fëshfërin...,

kujton fëmijërinë...

Gjethen marr në duar

dhe e përkëdhel...,

shëtit mall’i saj

në pyll, gjithandej...

Kujton dhe kujton...,

humb në ëndërrime...,

më thotë me pak dhembje:

“Tani fal kujtime!”

Xhahid Bushati


Ilustrimi: Eris Bushati

Xhahid BUSHATI

Hëna më buzëqesh... 

1.

Hëna shëtit sonte

si dritë nëpër pyll,

fshihet pas një dege

e ngjan si një yll.

2.

Si një kureshtare,

syçkat, ku s’i hedhë...,

pastaj, si çapkëne

mana toke ‘mbledhë’...

3.

Rend porsi një ketër,

fshihet pas një pishe,

e pyet sygjelbra:

‘Boçe, ti ku ishte?!..’

4.

Ec, e shëtit hëna,

pas një dege fshihet,

ngjan, ajo, si fletëz,

si një fletëz dridhet...

5.

Shëtit e hedh dritë,

ndalet te një plep,

fshihet pas një dege

e ngjan si një sqep.

6.

Shëtit e nuk lodhet,

ndrit, e nuk njeh zbehje,

fshihet pas një dege

e ngjan si një çerdhe.

7.

Hënën nga dritarja

në çdo çast e ndjek,

ajo... më afrohet

dhe më....buzëqesh.