Xhahid Bushati

Mos e ul kokën...

       - përrallë -

  

            Në pyll binte një shi i zemëruar. Nuk dëgjohej asnjë cicërimë e asnjë fëshfërimë...

            Shiu, siç kishte nisur, nuk kishte ndërmend të pushonte. I dukej vetja perandor në pyll. E perandorët të mërzisin... Pylli dukej sikur qante.

            Disa pika shiu goditën një gjethe. Gjethja i duroi goditjet e para. Por kur u bënë të panumërta, gjelbëroshja ndjeu dhembje, e dhembje të mëdha. Nisi të qajë: ëh, ëëh, ëëëëhhhh! Por askush nuk i dëgjonte dënesat e saj, se i mbyste zemërimi i shiut. Aq shumë dëneste, sa nuk ndjeu as ardhjen e një zogu të vogël. Vetëm kur uli më shumë kokën nga dhembjet e mëdha, takoi papritur një si... si... sqep, kështu iu duk asaj. U çudit kur e pa dhe u gëzua që s’kishte gabuar.

            - Përse ke ardhur në shtëpizën time prej flete? – e pyeti gjelbëroshja.

            - Shiu më zuri në udhë. U ndala të gjej një strehëz të përkohshme, se folenë e kam larg...

            - Hyr, o zog, në çadrën time prej flete!

            - Të faleminderit!

            - Hyr më brenda, se mund të lagen puplat, bishti, ..., - tha gjelbëroshja. Por... të kesh kujdes, o zog se, pikat e zemëruara të shiut duan ta rrëzojnë shtëpizën time prej flete. Dhe...

            -  Prandaj e ul kokën?!.. – pyeti zogu.

            - Po. Shiu është më trim se unë.

            - Do të ndihmoj unë që mos ta ulësh kokën kurrë, - tha zogu e zgjati sqepin.

            - Mos u mundo... Nuk i mund dot pikat e shiut, - foli gjethja, e cila përpiqej të ngrinte kokën me ndihmën e zogut.

            Zogu, pas sqepit, nuk vonoi dhe zgjati krahët. Atëherë gjethja drejtoi trupin dhe kokën. S’i besohej ende, kjo që po ndodhte... I dukej si një ëndërr...

            Shiu vazhdonte të binte pikë-pikë. Ajo mbahej fort pas sqepit dhe krahëve të zogut. Pikat e shiut binin dhe ajo nuk e ulte më kokën.

            - E shikon: je një gjethe trime, - tha zogu dhe i dhuroi ca cicërima gëzimi.

            Gjethja bënte çmos që zogu të mos lagej. Ajo, tashmë, ngjante si një çadër e gjelbër. Edhe pse shiu binte i zemëruar, ajo shikonte më larg... më larg... drejt horizontit. Ndoshta priste të shfaqej në qiell ylberi shumëngjyrësh.