Xhahid Bushati

Era vjeshtore…

Gjethet ranë, heshti pylli,

            zogjtë ikën radhë-radhë,

            tani heshtën dhe folezat,

            heshtën drurët vetmitarë….

            Vetëm era shëtit pyllit

            për një gjethe kishte mall,

            në çdo pemë tak-tak, trokiti,

            nuk dëgjoi zërin e saj…

           

            U hidhërua, edhe pyeti

            një rrëkezë valë-valë,

            ah, adresë dot nuk gjeti

            e nuk mblodhi asnjë fjalë…

            Prapë shëtiti, u lodh era,

            qau e qau e derdhi lot…,

            pa dëgjoj një zë të vockël:

            “Erë moj erë, më ndihmon dot?

            Se kjo Vjeshta duarartë

            ngjyrë të verdhë po kërkon,

            që ta endë bukur qilimin

            veç një gjethe i mungon…”

            Ishte gjethja që po fliste,

            në një degëz kishte mbetur…

            (ngaqë ishte vocërrake

            ajo rrinte ende fjetur…)

            E zgjoi era, u bë fllad,

            dhe udhëtuan dalëngadalë

            si dy shoqe të një stine,

            dorë për dore, e plot mall!..

            Po kur Vjeshtëzën takuan,

            u habitën, ndjenë gëzime…,

            pastaj ëmbël gjethja foli:

            “Unë e solla ngjyrën time!”

           

            Shkodër, nëntor, 2014