Xhahid Bushati

                            Kënga e Folezës

                                  -përrallë-

            Dimri plak u zemërua. Hajt-hajt, kaloi një mal dhe e zbardhi. Hajt-hajt, kaloi një fushë dhe e zbardhi. Hajt-hajt, po i afrohej një pylli me pisha të moçme.

            -Edhe ty do të të zbardh, - i tha pyllit. – Dhe hodhi e hodhi pa pushim mijëra flokë të mëdhenj dëbore.

            Nuk vonoi dhe pylli i gjelbër u zbardh i tëri si mali e si fusha.

            Tani kjo bardhësi e pafund ia hoqi zemërimin Dimrit plak. Por kjo nuk vazhdoi gjatë. Papritur… diku larg… dëgjoi një këngëz.

            Dimri plak u zemërua. Mori bastunin dhe me hap të shpejtë rendi nëpër pyll. U ndal pranë një pishe. Poshtë saj rridhte e qetë rrëkeza e vogël e ujit.

            -Ti, moj Rrëkezë e vogël, vazhdon të këndosh? Ti..?! – dhe u vrenjt. Po kur u vrenjt, i hodhi ca fluturza dëbore. Rrëkeza ndjeu të ngrohtë dhe e zuri një gjumë i ëmbël.

            Tani bardhësia e pafund ia hoqi zemërimin Dimrit plak. Por kjo nuk vazhdoi gjatë. Papritur… diku larg… dëgjoi përsëri një këngëz.

            Dimri plak vrenjti vetullat  edhe më shumë. Me bastun në dorë vazhdoi rrugën nëpër pyll. U ndal pranë një pishe të moçme dhe tha:

            -Ti, Zog i vogël i dëborës, vazhdon të këndosh?!.. Ti..?! – dhe i hodhi një grusht dëborë, sa i zbardhi folezën.

            -Zogu i dëborës cicëroi ci-ci, zgjati sqepin si një lopatëz e vockël dhe nisi të heqë dëborën. Ci-ci-ci-ci, pakëz nga pakëz dhe foleza u pastrua.

            Dimri që s’ia ndante vështrimin, u çudit nga kënga e zogut, sa i foli:

            -Ti je i vogël sa një topth, dhe më kundërshton mua?!.. Ja, shiko… - dhe i hodhi shumë dëborë.

            Zogu i dëborës cicëroi ci-ci, zgjati si një lopatëz dhe nisi përsëri të heqë dëborën. Ci-ci e ci-ci, pakëz e nga pakëz dhe foleza u pastrua.

            Dimri plak u çudit dhe më shumë me guximin e Zogut.

            -Do të hedh aq shumë dëborë, sa do të bëj ta pushosh këngën tënde, o Zog i vogël.

            -Ci-ci jo, ci-ci jo, - tha zogu i vogël. Unë do të këndoj përsëri ci-ci-ci!

            -Do të hedh aq shumë dëborë, sa do të bëj të largohesh nga foleza jote, o Zog i vogël.

            -Ci-ci jo, ci-ci jo, - tha Zogu i vogël. - Unë do të këndoj përsëri: ci-ci-ci në folezën time.

            -Shikoje, pra… - foli Dimri i egërsuar. – Dhe hodhi e hodhi dëborë mbi folezën e Zogut të vogël. “Të tillë mal prej dëbore s’kam bërë asnjëherë”, - tha me vete Dimri plak dhe buzëqeshi.

            Ndërsa Zogu që s’ndiente lodhje me këngëzën ci-ci, pakëz nga pakëz pastroi malin e dëborës.

            Dimri plak e kuptoi që po mundej. Para se të largohej, e pyeti Zogun e vogël të dëborës:

            -Si e ka emrin kënga që mposhti forcën e zemërimit tim?

            -Kënga e Folezës, - u përgjigj Zogu i vogël që cicëronte pa pushim e i gëzuar. Cicërimat e tij ngjanin me lulet e pranverës.

           

Shkodër, nëntor, 2014