Xhahid Bushati

POROSIA E NËNËS

Zog i vogël më nuk priti

sa folezën e çuditi!

Hapi krahët gjithë gëzim,

mori udhën fluturim...

Fluturonte fluturaku,

pa një lule, pa një bletë,

pa një çadër që shëtiste,

ish një flutur krahëlehtë...

U çudit zogu i vogël

me një valëz, me një re,

(Pyeste veten, ku fle reja,

Po kjo vala, vallë, ku fle?)

U çudit zogu i vogël

me një xixë, e me një plep,

dhe u tremb pak fluturaku,

kur iu ul xixa mbi sqep...

(Ishte muzg kur ndodhi ngjarja,

e pa ngjarjen veç një yll…

U afrua, i tha ylli:

            -Të do trim i gjelbri pyll!)

U çudit zogu i vogël

me një gjethe, një rrëke,

(Pyeste veten, ku fle gjethja,

Po rrëkeja, vallë, ku fle?)

E na zuri plot miq zogu,

(Cicëronte e s’pushonte!)

Porosinë që i dha nëna

fluturaku s’e harronte...

“Ku ta vë, mos ta humbas

porosinë që më la nëna.” -

Mendoi zogu. Cicëroi...

-Po e lë këtu te zemra!

            Shkodër, tetor, 2014