Xhahid Bushati

                 Drita e xixëllonjës

                        -përrallë-

            Ora e shëtitjes erdhi edhe për Xixëllonjën e vogël. Ajo doli nga guva dhe fap-fap ndezi fenerin.

            Xixë-xixa nisi të shëtiste e të ndriçonte me fenerin e saj hapësirat e pyllit. Në këtë orë pylli po flinte. Në këtë orë nata i falte qetësi pyllit. Veç një fllad i lehtë rrinte zgjuar dhe herë pas here, si lozonjar që ishte, i trembte dritën xixëllonjës. Xixa qeshte me flladin naiv. Ajo vazhdonte shëtitjen në pyll, pa trazuar gjumin luleve, gjetheve e zogjve.

Kur po i afrohej një shelgu lotues, papritur dëgjoi një zë të dobët, që i tha:

            - Të lutem, më ndihmo!

            Xixëllonja u tremb. Ndezi e fiku fenerin disa herë. U afrua. Ishte një rrëkezë e vogël që zhurmëronte pa pushim. Xixa e pyeti:

            - Përse nuk fle?!

            - Nuk mund të fle, se i kam dhënë fjalën një fidani gjelbërosh. Ai më pret sonte. Ai ka etje. Do të rritet. Kurse unë... u bëra vonë se humba rrugën,  nga që nata, sonte, erdhi pa yje e pa hënë. Më ndihmo, të mbaj premtimin!

            - Po, - tha Xixëllonja dhe i ndriçoi rrugëzën rrëkesë së vogël.

            - Drita jote qenka e çuditshme dhe magjike. Ajo m’i largoi edhe lotët nga sytë e mi, - tha rrëkeza, që udhëtonte e udhëtonte pa pushim.

            - Vogëlushja-rrëkezë, drita ime është e zakonshme. Ajo kurrë nuk shuhet e kurrë nuk zbehet, sepse nuk e mbaj për vete, por, për të ndriçuar e dritësuar të tjerët, - tha xixa dhe vazhduan udhën... 

            - Me dritën tënde, unë arrij te fidani në orarin e caktuar, ashtu siç i kam premtuar. Sepse, edhe pse e vogël, drita jote Xixëllonjë është e vërtetë! – foli rrëkeza, që nuk ecte, por kësaj nate vraponte... 

Shkodër, tetor, 2014