Xhahid Bushati

Hëna më buzëqesh...

                        -poemth-

1.

Hëna shëtit sonte

si dritë nëpër pyll,

fshihet pas një dege

e ngjan si një yll.

Ylli kërkon yje

erdhën radhë-radhë…,

u çudit dhe pylli,

kaq shumë s’kishte parë…

“Sikur… t’i numëroj” -

tha i vogli pyll.

Nga që i ngatërroi,

u kthye në yll…

2.

Si një kureshtare,

syçkat, ku s’i hedhë...,

hëna, si çapkëne

mana toke ‘mbledhë’...

Ndoshta arush Pipit

do t’ia bëj dhuratë…,

(por… është në gjumë,

tani është natë...!)

Hëna e palodhur

mbledh e rend si era,

një shportëz prej hëne

seç ia lë te dera…

3.

Rend porsi një ketër,

fshihet pas një pishe,

e pyet sygjelbra:

‘Boçe, ti ku ishe?!..

Përse, kështu, bijë?!..

Sikur… u vonove,

gjumë s’vura në sy,

pakëz më shqetësove…’

Hëna buzëqeshi…

pishës i fal dritë…

‘Sikur do t’i thotë:

Mami, unë jam rrit!’

4.

Ec, e shëtit hëna,

pas një dege fshihet,

ngjan, ajo, si fletëz,

si një fletëz dridhet...

Dhe pret hëna-fletëz

mos vjen ndonjë zog…,

ti bëhet folezë,

por askush s’vjen dot…

është tepër vonë,

pylli është në gjumë…

Hëna i thotë fletës:

“Të mos bëjmë zhurmë!”

5.

Shëtit e hedh dritë,

ndalet te një plep,

fshihet pas një dege

e ngjan si një sqep.

“Dua të jem zog

dhe të fluturoj…

pyllit t’i jap jetë

dhe të cicëroj…”

Kështu foli hëna,

kur dëgjoi një zë:

“O zog, mirë se erdhe!

Sa vonë?!.. Tani fle!”

6.

Shëtit e nuk lodhet,

ndrit, e nuk njeh zbehje,

fshihet pas një dege

e ngjan si një çerdhe.

“Çerdhe, o moj çerdhe,

që mban emrin hënë,

po s’të erdhi zogu,

ti nuk quhesh Nënë!”

E hëna gjithë natën

agun zgjuar priti…,

tok me cicërimën

një zog tak!- trokiti…

“Erdha, erdha nënë,

Po ku ishe mbrëmë?!”

Çerdhja-hënë në heshtje

i fali buzëqeshje.

7.

Hënën nga dritarja

në çdo çast e ndjek,

ajo... më afrohet

dhe më....buzëqesh.

Dhe… i buzëqesh.

Më fal dritë në heshtje…

“Unë nuk mund të fle

pa këtë buzëqeshje…”

Hëna mbeti hënë,

u bë e vërtetë

gjatë udhëtimit,

Hëna, Hëna-Jetë!..

Shkodër, tetor, 2014