Xhahid Bushati

 

Premtimi  i peshkut luspartë

           

                        -përrallë-

           

            Papritur, nga dega e një peme u këput një mollë. Ajo ra në lumë. Valët e morën mollën me vete...

Ngjarjen e pa iriq Gjembi. Sytë iu mbushën me lot. U hidhërua aq shumë, sa tha:

-Pema ka një mollë më pak. Unë do të ha një mollë më pak nga kjo pemë.

            Zërin e vajshëm të iriqit e dëgjoi një peshk. Nxori kokën mbi sipërfaqen e lumit dhe iu afrua bregut.

            -Përse qan, iriq i vogël? – pyeti peshku.

            -Si të mos qaj… Mbeta pa mollë…, - ia priti iriqi.

            -Cili ta mori?! – e pyeti peshku kurioz.

            -Valët… 

            -Si, valët?!.. Kanë hipur, lart, në pemë?!

            -Oh, jo, jo. Molla u këput nga degëza dhe ra në lumë.

            -Mos u mërzit...

            -Si të mos mërzitem. Ajo iku... Humbi... Ishte e shpejt si valët.

            -Edhe unë jam i shpejt, - tha peshku. Bëj not peshku dhe do t’i arrij menjëherë.

            Iriqi pushoi lotët. Pas pak... ai dalloi se peshku më në fund e arriti mollën.

            “Notar, i zoti, ky peshku…”, - foli me veten e tij iriqi dhe u gëzua.

            Lusparti nisi ta shtyjë mollën dalëngadalë drejt bregut.

            “Molla po vjen…”, - tha gjembi i lumtur.

            Por një valëz tekanjoze, si për inat të iriqit zgjati dorën dhe “paf” goditi mollën. Kuqaloshja humbi përsëri mes valëve. Peshku mbeti pa mollë.

            “Molla humbi…”, - foli iriqi dhe i shpëtuan ca lot përsëri.

Peshku bëri disa lëvizje siç dinte ai dhe e kapi mollën. Nisi ta shtyjë drejt bregut për të dytën herë.

“Molla po vjen përsëri…”, - ia priti Gjembi dhe i harroi lotët. 

Një erë grindavece se nga erdhi, si për inat të iriqit, zgjati dorën dhe “paf” goditi mollën. Molla u largua nga bregu. Peshku mbeti përsëri pa mollë.

“Molla, përsëri, humbi…. Një mollë më pak...”, - foli iriqi dhe ishte bërë më gjembaç nga ç’ishte.

Peshku i vëmendshëm diktoi lëvizjet e mollës, ‘hop’ kërceu dhe e kapi atë. E shtrëngoi fort me luspa e me velëza.

“Tani s’më ikën dot...” – tha peshku.

Erdhën valët disa herë, të zemëruara e të paqta, por mollën s’e morën dot.

Erdhi era herë pas here, u bë më grindavece se ç’ishte, por mollën nuk e mori dot.

-Ja… ajo po vjen drejt bregut... Po vjen e kuqe, e shndritshme dhe e larë... -Të faleminderit, o peshk i mirë! – tha iriqi teksa i gëzohej mollës.

            -Të dhashë fjalën, o Gjemb e s’kthehem prapa! Sado pengesa të mëdha e të vështira të më dalin para, unë i kapërcej ato! – foli peshku i lumtur dhe humbi në thellësitë e lumit.